Walencja w językoznawstwie odnosi się do zdolności wyrazu, zwłaszcza czasownika, do łączenia się z określoną liczbą i rodzajem innych wyrazów w zdaniu. Jest to koncepcja kluczowa w badaniu składni i gramatyki. Na przykład, czasownik „dawać” ma wysoką walencję, ponieważ wymaga obecności kilku innych elementów: podmiotu (kto daje), dopełnienia bezpośredniego (co jest dane) oraz dopełnienia pośredniego (komu jest dane). Z kolei czasownik „śpiewać” ma niższą walencję, ponieważ może występować sam z podmiotem. Walencja jest ważnym narzędziem w analizie składniowej, umożliwiającym zrozumienie, jak różne części mowy współdziałają w tworzeniu struktur zdaniowych.